ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ...

Η Βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, αποτέλεσε μία από τις στυγνότερες περιπτώσεις κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου , γιατί θεωρήθηκε από τις δυνάμεις κατοχής (τους Βουλγάρους), όχι ως προσωρινή κατοχή, αλλά ως ένα πρώτο στάδιο για την οριστική προσάρτηση της περιοχής αυτής, στα όρια του βουλγαρικού κράτους. Οι πολιτικές και στρατιωτικές βουλγαρικές αρχές, ενεργούσαν ως φορείς πραγματοποίησης της εθνικής ολοκλήρωσης και ικανοποίησης των ‘’ιστορικών ορίων’’ του βουλγαρικού λαού και άσκησαν μια έντονη πολιτική αφομοίωσης ανθρώπων και θεσμών στο βουλγαρικό εθνικό και κρατικό κορμό.

Τα μέσα και οι πρακτικές που εφαρμόσθηκαν για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής άγγιξαν τα όρια εξόντωσης του τοπικού πληθυσμού, είχαν συγκλονιστικές συνέπειες στην κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη των περιοχών και μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια κατοχής (1941-1944), άφησαν πίσω τους μία κυριολεκτικά ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, με πληθυσμό μειωμένο κατά το ¼ τουλάχιστον, οικονομία στο μηδέν, και τις υποδομές σε εκκλησία, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, σε πλήρη αποδιοργάνωση.Η σφαγή της Δράμας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα αιματηρό μεν αλλά υπαρκτό παράδειγμα, της θέλησης του απλού Έλληνα, (ανεξάρτητα σε πιο στρατόπεδο βρισκόταν τότε), να αντισταθεί στον εκάστοτε...
... κατακτητή. Σήμερα που τα πάθη και οι πληγές έχουν επουλωθεί και η Βουλγαρία είναι πλέον στην ΕΕ, μισή ώρα από τη Δράμα, το να θυμόμαστε την Ιστορία και να τιμούμε τους νεκρούς, όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά και επιβεβλημένο.